
در این مقاله ما بدنبال بررسی ساختار دولتی مدیریت بلایا در دو کشور ایران و ژاپن هستیم. مدیریت بلایا یکی از مهمترین مباحثی است که پرداختن به آن جزء ضروریات محسوب می شود. اگر بلایا و حوادث و عواقب ناشی از آن به شکل منطقی و اصولی از مدیریت مؤثر و کارآمد برخوردار نگردند، نیل به توسعه پایدار به شدت در معرض مخاطره قرار می گیرد.
بحران عبارتست از ازهم گسیختگی شدید در فعالیت های یک جامعه که در این فرآیند انسان ها، اقلام و دارایی ها و محیط در سطح وسیع دچار آسیب و صدمات شدید می شوند به طوریکه جامعه فقط قادر است از منابع موجود خود کمک بگیرد. بحران ها غالباً براساس سرعت و شدت یعنی ناگهانی بودن یا کند بودن بروز آن و یا براساس علت آن که طبیعی است یا زاده دست بشر است طبقه بندی می شوند. (UVDP.۱۹۹۲.p۱۴)
بررسی ها نشان داده است که از میان ۴۰ گونه بلایای طبیعی ثبت شده تاکنون حدود ۳۱ نوع آن در ایران رخ داده است و تنها مرگ و میر ناشی از زلزله، ۱۷% کل مرگ و میرهای این بلایا را در جهان شامل می شود. (سازمان جهانی بهداشت، ۱۳۷۶، ص۱۲) شایع ترین بلایای وقوع یافته در ایران عبارتند از: زلزله، سیل، خشکسالی، رانش زمین، بادها و طوفانهای ویرانگر و صاعقه.
میزان تلفات در کشورهای توسعه یافته در مقابله با این بلایا بسیار بالاست که یکی از عوامل آن، عدم وجود بنیان های محکم و زیرساخت های قوی اقتصادی است که در صورت عدم پرداختن به این موضوع وقوع بلایای مختلف می تواند روند توسعه این کشورها را کند کرده و یا متوقف سازد.