مجموعه¬اي از مفاهيم كه مشتمل بر فعاليت¬هاي پيش¬بيني وقوع سانحه، از قبيل آمادگي و كاهش خطرپذيري، است. اين اصطلاح در برگيرنده فرايند برنامه¬ريزي و ابعاد اجرايي آن به منظور كاهش خطرات سوانح طبيعي و غير طبيعي است. خط مشي¬ها و ابعاد ويژه¬اي هم كه بر اساس ارزيابي خطرات و تصميمات سياسي و منطبق با منابع در دسترس توسط مقامات ملي و محلي به كار گرفته مي¬شوند، در محدوده اين تعريف قرار مي¬گيرند.


به عبارت ديگر كاستن اثر فاجعه بر ساختارهاي اجتماعي و محيط زيست دست ساز بشر را كاهش اثرات فاجعه مي‌نامند. (مديريت بحران، 1383، ص 187)