چكيده:

بر اساس مطالعات انجام شده تقريبنا هر ساله چند زلزله با بزرگي بالاي پنج ريشتر در ايران اتفاق مي افتد با توجه به گستردگي مناطق روستايي در كشور حوزه تاثير اكثر اين زلزله ها در مناطق روستايي كشور مي باشد . اين در حالي است كه هنوز در مناطق روستايي به جهت شرايط اقتصادي ، فرهنگي و محيطي و نبود سياست مناسب و  عدم كنترل ساخت و ساز از سوي ارگان هاي دولتي ، حتي حداقل ضوابط و معيار هاي فني در ساختمان سازي رعايت نمي شود. از اين رو اكثر ساختمانهاي مناطق روستايي كشورمان در برابر پديده هاي مخرب طبيعي به خصوص زلزله بسيار آسيب پذير مي باشند. هر چند در اكثر مناطق روستايي دور افتاده  امكان تهيه مصالح مرغوب ميسر نمي باشد و استفاده از مصالح در دسترس و محلي امري اجتناب ناپذير است ولي در كل تحقيق در زمينه بهبود خواص اين مصالح و به كار گيري نتايج بدست آمده ، آموزش دست اندركاران ساخت و ساز روستايي و نهايتا رعايت اصول و ضوابط فني و دخالت و نظارت ارگان هاي دولتي در ساخت و ساز روستايي كشور مي تواند در بهبود كيفيت ساخت و ساز مناطق روستايي موثر باشد. اين مقاله به طور خلاصه به اصول اوليه و كلي ساخت و ساز در مناطق روستايي به خصوص در مناطق زلزله خيز مي پردازد كه با رعايت آن در طرح و اجرا مي توان ساختمان هاي اين مناطق را در برابر اثرات ناشي از زلزله مقاوم و ايمن نمود .