تأمين فضاي زيست موقت پس از زلزله
اسكان يكي از نيازهاي اوليه انسان مي‌باشد. لذا پس از هر سانحه با خسارات و صدماتي كه به زيستگاه‌هاي دائمي وارد مي‌آيد، از آنجا كه ساخت مسكن براي آوارگان نياز به صرف وقت و هزينه زيادي دارد كه در مدت كم غير ممكن به نظر مي‌رسد، بحث اسكان موقت مطرح شده و جايگاه خاصي مي‌يابد.
مطالعات جامعه‌شناسي فاجعه‌ها و تجربه‌هاي موجود نشان مي‌دهد كه آسيب‌ديدگان در باره مكان انتخابي سرپناه موقت تمايلاتي دارند كه بطور تقريب به ترتيب زير مي‌باشد:
1- آسيب ديدگان در درجه اول ترجيح مي‌دهند كه نزديك خانه‌هاي آسيب ديده، حتي ويران شده و وسايل زندگي خود بمانند. سرپناه‌هاي موقت در كنار خانه‌هاي ويران شده مطلوب‌ترين شكل سرپناه براي آسيب‌ديدگان مي‌باشد.
2- عده‌اي از آسيب‌ديدگان با توجه به امكانات خودشان و دوستان و خويشان به منزل اقوام و دوستان مي‌روند و غالباً يك نفر از اعضاء خانواده براي سركشي و حفظ وسايل باقي مانده از فاجعه باز مي‌گردد.
3- در درجه سوم، آسيب‌ديدگان حاضرند در اردوگاه‌ها به سر برند، فاصله اين اردوگاه‌ها تا محل سكونت قبلي آنها بسيار مهم است. آسيب‌ديدگان بيم دارند كه با ترك خانه مالكيت خود را بر آن از دست بدهند. بنابراين اگر اين اردوگاه‌ها در نزديكي محل سكونت قبلي باشد ، شايد به سكونت در آن تمايل بيشتري نشان دهند
صلاح الدین خسروی